ABSTRACT

Objectives:

To evaluate the general characteristics of the patients with sudden hearing loss, and to study the prognostic factors affecting the treatment results.

Materials and Methods:

The present study includes 32 ears of 29 patients who were admitted to our ENT clinic with sudden hearing loss and hospitalized between the years of 1998 and 2000. The treatment protocol included sedatives, corticosteroids and microcirculation regulating drugs. After a demographic and clinical evaluation, according to their hearing loss, the patients with an initial hearing loss less than mean 90 dB and those with 90 dB and above, and according to treatment time the patients who were admitted to our department within 3 days after the emergence of symptoms and those presented after, and the patients who had electronystagmography (ENG) pathology and those who had not, were divided into three groups and their results were assessed.

Results:

In the treatment of 32 ears of 29 patients with a mean age of 43±12.6 years (16 to 73 years), 12 ears (37.5%) had statistically significant recovery in hearing while 5 ears (15.6%) had limited hearing recovery. 15 ears (46.9%) demonstrated no hearing gain. The patients with an initial hearing loss less than 90 dB had significantly better hearing gain than those with a 90 dB and more hearing loss. However, there was no significant difference in hearing recovery between the patients admitted and treated within 3 days after the emergence of symptoms and the patients treated after those 3 days. Also, we found no significant difference between groups of those with a positive ENG pathology and with a negative pathology.

Conclusion:

We have found out that an initial advanced hearing loss has an effect, in a way, on worse prognosis while there is no significant difference in admitting too early and afterwards in the first week. In the presence of vertigo, no significant effects were found on the prognosis, but mostly as it is seen in patients with advanced hearing loss, it indicates bad prognosis.

ÖZET

Amaç:

Ani işitme kaybı olan hastaların genel değerlendirilmesi ve tedaviye alınacak yanıta etki eden prognostik faktörlerin irdelenmesi.

Gereç ve Yöntem:

Çalışmaya Haseki Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kulak Burun Boğaz Kliniğine 1998-2000 yılları arasında ani işitme kaybı ile başvuran ve yatırılarak tedavi edilen 29 olguya ait 32 kulak dahil edildi. Tedavide sedatif, steroid ve mik-rosirkülasyon düzenleyici ajanlardan oluşan bir protokol uygulandı. Klinik ve demografik değerlendirmeden sonra olgular; işitme kaybının derecesine göre ortalama 90 dB'nin altında işitme kaybı olanlar ile 90 dB ve üzerinde olanlar, tedaviye başlama zamanına göre 3 gün ve öncesinde tedaviye başlananlar ile 3 gün sonrasında tedaviye başlananlar ve elektronistagmogra-fide (ENG) patoloji saptananlar ile saptanmayanlar olmak üzere 3 gruba ayrılarak bunların tedaviye olan yanıtları incelendi.

Bulgular:

Yaş ortalaması 43±12.6 (16-73 arası) olan 29 hastaya ait 32 kulağın tedavisinde 12 kulakta (%37.5) işitmede anlamlı iyileşme, 5 kulakta (%16.6) sınırlı iyileşme elde edildi. 15 kulakta (%46.9) düzelme olmadı. 90 dB'in altında işitme kaybı olan kulakların işitmelerindeki düzelme oranları 90 dB ve üzeri işitme kaybı olan kulaklardan anlamlı şekilde daha fazla bulundu. Tedaviye 3. gün ve öncesinde başlananlar ile 3. günden sonra başlananların tedavi sonrası işitme kazançları arasında anlamlı bir farka rastlanmadı. ENG tetkikinde patoloji olan ve olmayan grupların iyileşme oranları arasında da anlamlı bir fark tespit edilmedi.

Sonuç:

Başlangıçtaki işitme kaybının ileri olmasının prognozu kötü yönde etkilediği ama çok erken başvuru ile daha sonra başvuru arasında ilk haftada fark olmadığı bulundu. Vertigo varlığının da prognoza anlamlı olarak etkisi olmadığı tespit edildi. Ama çoğunlukla ileri işitme kayıplı hastalarda görülmesi nedeniyle kötü prognoza işaret edebileceği düşünüldü.